ÇİÇEKLERDEN YOKSUNSUN

Kendini ifade etmeyen bir yaşama hapsedilmiş, kalbinde değiştiremediği koşulların hüznü. Şarkısız, öpüşmesiz ve çiçeklerden yoksunsun.

Derin gözlerinde bakışların vahşi bir cangıla benziyor; içinde yetmiş panter solumakta...

Bir kanyonun dibinde çağıldayan turkuvaz renkli derenin köpüklerinden yapılmışsın, güneşle karılmış...

İzin ver gireyim içine titremek ve alevlerle kaplamak için her yanını...

Ve parçalayıp kafesleri

delirmiş kanatlarımızla yükselelim göğe, ey melek!

Sen,

okşanan toprak.

GÖĞSÜMDEKİ KARGI

 'İnsan hayatı' denen olgunun ne olduğunu pek anlamış ya da çözebilmiş biri değilim. Kendimizi ansızın kan damarları, sinir ağları, kaslar, kemiklerle sarmalanmış halde ve diğer varlıklarla beraber, hem de yoğun bir itiş kakış içinde buluveriyoruz.

Bununla beraber, konu hakkında kırık dökük bir hissiyatım da oluşmadı değil... Sanırım, göğsümüze saplı kargılarla doğuyoruz.

Sonrasında, her temas ettiğimiz an birbirimizin kargılarını daha bir derinlere doğru itiyoruz, çekip çıkartmak yerine.

Bazılarımız -kaçınılmaz olunca- keyfe çevirmiş bunu... Derinlere iterken tuz da döküyor yaranın etrafına, ya da olumlamalar, şükürler eşliğinde gülümseyerek yapıyor yapacağını -onun da itiliyor kargısı durmadan başka ellerce.

Kendine biraz olsun şefkat duyanlar, bir duvara doğru hızla koşup kendileri hallediyorlar işlerini.

Aralarda, şişinmeler, nabız gibi atan libidolar, ah yalnızım'lar vesaire, vesaire, vesaire...

HAYATINI BEN MÜMKÜN KILIYORUM

 Hayatını ben mümkün kılıyorum, parıltıyla şahlanan !

Dünyayı canlı ve sevinçli tutsun istiyorum, görüntüm ve duygularım ve sözlerim. Aptallığın yıkıcı güçlerini derdest etmek. Yalnız olmadıklarını bilerek uyansınlar istiyorum, yeryüzü sakinleri.

Güzellik duygusunun işbirlikçileri işgal etsin tüm vorteksleri.

Hayatını... hayatını ben mümkün kılıyorum, parıltıyla şahlanan !

Görkemli olmak istiyorum, enerjiyle cıvıldamak.

Bir yolunu bul lütfen,

beni bulmanın.